Şahane Misafir (2012)

Seyretmekten keyif aldığım “Hamam”, “Harem Suare”, “Cahil Periler”, “Karşı Pencere” gibi başarılı Ferzan Özpetek filmleri sonrasında Şahane Misafir için ekran başına geçmemek imkansızdı; hele de Cem Yılmaz oyuncu kadrosuna dahilken. Nisan 2012’de Türkiye’de gösterime giren dram komedinin yönetmen ve senaristi Özpetek, keyifli bir filme daha imza atmış; İtalyan filmlerinin vazgeçilmez insanı haline gelmiştir. 106 dakikalık İtalya – Türkiye yapımının baş rollerinde Elio Germano, Beppe Fiorello, Paola Minaccioni, Cem Yılmaz, Margherita Buy, Vittoria Puccini yer almaktadırlar.

28 yaşındaki genç Pietro’nun en büyük hayali oyuncu olmaktır. Hem bu nedenle hem de aşık olduğu insan için Roma’ya kuzeni Maria’nın yanına gider. Bir süre sonra kendine ev tutar. Fakat evden bilinmeyen sesler gelir. Korkuya kapılan Pietro anlar ki evde yalnız değildir, tam 7,5 hayali misafir vardır! Asıl soru ise; misafir olan onlar mı Pietro mudur?

Ferzan Özpetek deyince insanların “İtalya’ya gitti gelmiyor, hep aynı tür filmler çekiyor” gibi önyargıları ortaya çıkıyor. Bırakın tüm bunları; ortada güzel bir dram komedi var. Müzik çalışmalarını Pasquale Catalano üstleniyor. Ayrıca Sezen Aksu’nun özel şarkılarını dinlemeniz mümkün. Müzik konusunda tatmin edici geliyor. Gerçi diğer Özpetek filmlerinde de aynı özellik mevcut. İtalyan sinemasıyla haşır neşirseniz Şahane Misafir’i severek seyredeceksiniz. Roma’da çekimleri yapılan filmin mekan, dekor, kostüm tasarımları oldukça ilgi çekicidir. Özellikle evin “özel” misafirlerinin kostüm ve makyajları geçmiş dönemden kaldıklarını öyle güzel vurguluyor ki hem hayranlık duyuyorsunuz, hem de geçmişle şimdiki zamanın birleşmesine şahit oluyorsunuz. Kamera açısı, görüntü kalitesi çok net ve temizdir; emek çekildiği belli oluyor.

Senaryoya gelindiğinde, Özpetek hüzün dolu öyküyü trajikomik diyaloglarla harika bütünlemiş. Karakterlere hem acıyor hem gülüyorsunuz. Hayali karakterler o kadar sahici ki fantastik türüne sokmakta zorlanabilirsiniz. 2012 dönemiyle İkinci Dünya Savaşı’nda yaşanan trajik olaya geçişlerde kurgu başarılı işliyor; kafa karıştırmıyor. Sıkılmanıza zaman tanımıyor. Diğer yandan da sakin bir havası var, hikayeyi takip ederken yorulmuyorsunuz.

Tüm bunlarla birlikte senaryoda fazlalıklar yok değil. Yan hikayeler bazen gereğinden fazla yer alıyor. Asla ana konudan sapmanıza izin verilmiyor fakat bu yan hikayelerin sonucuna ulaşılmıyor. Film bittiğinde onlarla ilgili kafanızda soru işaretleri kalıyor; üstelik gizemli bir hava barındırma hedefinde olmamasına rağmen. Peki, filme eksi puan katar mı derseniz; çok değil.

1980 İtalya doğumlu Elio Germano, Cannes Film Festivali’nden ödüllü bir oyuncudur. 27 projede yer almıştır. Pietro’nun hayalleri uğruna tüm hayatını değiştirirken bambaşka “hayaller”le karşılaşmasını ve şanssızlıkların bir türlü peşini bırakmamasını çok güzel aktarıyor. Mimik ve vücut kullanımı dram komedi türü için biçilmiş kaftan misali. Cem Yılmaz’ın kadroda olması Türk seyircisinin filme ilgisini elbette katladı. Benim hoşuma giden şey ise Cem Yılmaz’ın yan karakteri canlandırmasıdır. Tüm egolardan uzak, verilen görevi harika yerine getirmiştir. Filmi seyrederken zaten “Cem Yılmaz çıksın da izleyelim” modunda olmuyorsunuz. Fakat onu gördüğünüzde yüzünüzde kocaman bir tebessüm oluşuyor. Kan mı çeker yoksa karakteri mi çok etkileyici; karar sizin tabi :)